Üç Yılmaz dan birincisi, Çirkin Kral Yılmaz Güney’di.

Sahte krallara karşı tek başına ‘Kral Çıplak!’ diye bağıran belki en çirkin  ama en sevilen kralımızdı O!

Şehirli çakma delikanlıların belalısı, şehirli kızların suskun ve kızgın sevgilisi.

Şu bir gerçek ki sosyal içerikli filmlerini, bir silah gibi kullanırdı. O mazlumların gerçek hayattaki beyaz atkılı merhametli abisiydi. Zalimlerin ise merhametsiz Azrail’i.

En modern denilen  şu 21. yüzyılın el-hak en mazlum halkı Kürtler’in Cannes’da gürleyen sesi.

O’nun sesine ses vermektir belkide fakirin bütün derdi?

İkincisi Yılmaz abimiz, Yılmaz Erdoğan’dı.

Kayıp kent Ankara’nın yakışıklısıydı amcasıyla birlikte. Amcasını faşist katiller öldürünce o mahallenin tek yakışıklısı olarak kaldı bize.

Biz Yılmaz abiden öğrendik, ela gözlerin bizi sevme ihtimalini sevmeyi.

Birçok mahallede bu ihtimal bile yoktu ya.

Kürt mahallemizin Mükremin Çıtır abisiydi O.

Yılmaz abi ‘Etme’ dedi Mevlana’nın dilinden ancak biz dinlemedik. Bile bile içtik bize yarin elinden şeker diye sunulan zehiri.

Ama bilemediniz ey gafiller asıl ‘O’ yar idi zehri bize şeker eden.  Sunulan zehir idi ama içtiğimiz şekerli şerbetti, bir bilseniz.

Üçüncü Yılmaz abimiz, Yılmaz Odabaşı idi. Feride’nin zindandaki sevgilisi. Sanırım hepimiz Feride’ye aşık idik öğrenciliğimizde.

‘Bir Kürdün Eylül Defterleri’ni yayınladığında anlamıştık kanayan yaralarımızın ne kadar benzediğini.

Fakirin ‘Bir Öğrencinin Not Defteri’nden yazılarının ilham kaynağıydı Yılmaz abi ve kitabı.

Aslında Yılmaz abilerin değerli hatıraları içindi bütün bu girizgah, inşallah bundan sonraki yazımızda ‘Kayıp Neslin Yakışıklılarını ve Ferideleri’ni yazacağız...

Selam ve dua ile.

Not: Kaç defa yorum yazdım ancak bir türlü sistem kabul etmedi sanki yada yöneticiler yorumumu beğenmedi ancak Yoylacı adlı konuk yazarımızın Yazıklar Olsun adlı yazısı için kendisini kınıyor ve bu izandan yoksun yazısı için kendisine asıl size yazıklar olsun diyorum. Yazınız çok genelleyici, anlayışsız ve nefret kokuyor.

Brusk Baran